Ik heb al een enige tijd niks meer geschreven. Dit komt onder andere door dat ik het gewoon razend druk heb.Ik ben een aantal weekendjes weg geweest of naar een feestje of lekker naar Parijs, alles om even te genieten van het hier en nu. Even gedachten op nul. Ook moet ik eerlijk zijn, mijn hoofd stond er niet echt naar. Maar nu heb ik mijn uitlaatklep weer even nodig en zal ik daarom deze blog daarvoor gebruiken.
Ik wil in dit blog ook even mijn zus een hart onder de riem steken. Ze heeft nu de zorg voor papa in haar huis en dat is voor haar en het gezin natuurlijk ook niet altijd even makkelijk! Ik ben een telefoontje van je verwijderd en sta hier voor jullie klaar dag en nacht.
De afgelopen weken zijn er veel dingen gebeurd en zijn we ook weer regelmatig in het ziekenhuis geweest. Papa knapt aardig op nu hij eindelijk de nodige paracetamols slikt! Door zijn eigenwijsheid was hij gestopt met pijnstillers en dat was niet de beste manier. Zijn redenen van stoppen waren om door deze beslissing het extreme nachtzweet tegen te gaan. Dit zorgde er wel voor dat hij elk pijntje voelde, zijn eetlust minder werd en dat hij veel vermoeider werd. Maar dit alles is nu voorbij en hij doet goed zijn best om weer op kracht te komen.
Nu hebben we gesprekken gehad met verschillende artsen, zowel de chirurg als de oncoloog als met de stoma verpleegkundige kwamen daarbij aanbod. Hoe goed papa ook geneest en hoe sterk hij ook is, de harde waarheid is wel dat hij van binnen flink ziek is en niet te genezen valt."
Dit is iets waar we ons allen natuurlijk wel van bewust zijn, alleen lijkt het zo onwerkelijk als je bij hem bent.
De arts wilt zo spoedig mogelijk met de chemotherapie beginnen, en hij hoopt dat dit binnen nu en 2 weken helemaal geregeld is. De chemotherapie is puur vergif dus dat je er ziek van wordt is niet uit te sluiten. Toch zijn we wel neergeslagen, al wetende dat het een hevige strijd gaat worden, waarbij niemand weet hoelang dit duren mag. Er is gesproken over de "gemiddelden van levensverwachting" van iemand in deze fase maar hier gaan we ons niet op vast pinnen. Dit zijn natuurlijk de rot berichten die niemand wilt horen en daar uit put je geen goede moed. Dus papa gaat ervoor om het gemiddelde flink opkrikken en eens laten zien dat hij nog zeker niet van deze wereld af is! En niet gaat zonder strijd! Ik heb zoveel respect voor mijn lieve papa! Wat een wilskracht en vechtlust moet die man wel niet hebben! Dat het een kanjer is dat weten we natuurlijk allang! Wat er ook op hem en ons als gezin te wachten staat.. ik sta vierkant achter hem! En steun elke keuze die hij maakt! En elke dag vechten we met hem mee..
Mijn papa = mijn held!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten