Tik Tak Tok….. Dag 1, dag 2, dag 3, dag 4, 5, 6, 7, 8, 9…….................................. dag… ik weet niet meer hoeveel!
Tijd vliegt voorbij, ik heb zelfs niet eens tijd om mijn blog bij te houden. Er wordt vaak gevraagd, Tamara wanneer zet je weer eens iets op je blog? Dan denk ik Oh ja dat moet ik ook weer eens doen. Ik denk er dan aan maar zodra ik thuis kom zit dat niet meer in mijn hoofd. Het werk slokt me op en mijn vrije dagen schieten te snel voor bij. Voor je kan genieten van het weekend is het al weer om! En nu? Gewoon doorgaan, we blijven door gaan. Elke dag en elke week weer op nieuw.
Terwijl wij bezig zijn met de dag door te komen, zijn andere mensen bezig met het vechten voor hun leven. Het lijkt in mijn ogen wel als of 2011 het slechtste jaar is van mijn leven. Ik heb een hoop dingen gedaan en gerealiseerd op mijn “to do list for 2O11”. Maar als ik wist dat ik dit er voor terug kreeg had ik niks willen doen. Wat groot op mijn lijstje stond is; Meer genieten van tijd met vrienden en familie! Ironisch hé.. Door de ziekte van mijn vader ervaar ik elk moment met familie als of het de laatste kan zijn. Je wordt wel kei hard met de neus op de feiten gedrukt. Eigenlijk met alles wel!
Afgelopen week is er een naaste overleden. Dan komt al meteen het rottige woordje in je hoofd. De dood. Iedereen gaat een keer dood, jij , ik, onze ouders, oma’s en opa’s andere naasten, iets waar we allemaal van weten dat het komen gaat maar iets waar we helemaal niet bij stil willen staan. Alleen de gedachten al dat een van onze dierbaren er niet meer zou zijn doet al pijn in ons hart. En dan komt er een ziekte in je leven en die maakt alles in eens zo zwak en tastbaar en vooral zo eng. Zo dicht bij! Ook nu we weten dat niet alles is wat het zijn moet en dingen niet zo gaan zoals het moet gaan.. zoeken we alle positieve dingen bij elkaar om zo met hoop verder te gaan, vooruit te kijken en te denken aan de toekomst. Sommige mensen noemen het een overlevingsdrang waar je in zit, een masker. Niet stil zitten en in een negatieve spiraal zitten maar door gaan! Knallen!
Ik heb nu even de tijd om goed na te denken over wat ik wil schrijven. Dat merk ik aan mijn verhaal.
Om even op mijn vader terug te komen, met hem gaat het beter. De 2e kuur duurt nog tot en met donderdag! En dan heeft hij een week rust van die vieze chemo pillen. Hier kijkt hij ook weer naar uit. Zijn 2e kuur had weer andere kwaaltjes dan de 1e. Hij had last van o.a. Tintelingen in vingers/handen. Koud drinken was niet weg te krijgen, vergelijk het maar met kiezelsteentjes door slikken zegt pa! En verder een onverklaarbare pijn en vermoeid gevoel in handen, benen en knieën. Hierdoor heeft pa de eerste week gewoon rustig aan gedaan en veel gerust. Dit had hij ook echt nodig. De week daarna is hij weer op gaan knappen. Kwaaltjes verdwenen en kwamen soms weer terug maar voor een groot deel knapte hij weer op. Zelfs afgelopen vrijdag is hij weer eens op de motor geklommen! Dit heeft hij niet meer gedaan nadat er kanker geconstateerd was. Maar het was zo geweldig mooi weer en hij heeft een kort tripje naar Jolanda’s huis gemaakt! Mega trots dat we waren! Die toffe peer klimt gewoon vet stoer op de motor! Dagen daarna ging het weer iets beter, hij is zelfs wezen barbecueën en aanstaande woensdag gaan Pa en ik samen naar de Nijmeegse kermis! Even lekker rond neuzen en natuurlijk oliebollen scoren! Ik heb er zin in! En voor nu ben ik weer even uit gekletst! Ik denk dat ik wel genoeg geschreven heb! Jullie lezen vanzelf wel weer als ik iets te melden heb!
Bedankt voor jullie aandacht en interesse.
Liefs, Tamara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten